niedziela, 18 kwietnia 2010


Mayday
jest halową imprezą cykliczną, obok Love Parade i Parady Wolności jeden z największych festiwali muzyki elektronicznej. Po raz pierwszy zorganizowany w 1991 roku w Berlinie. Odbywa się obecnie rocznie 30. kwietnia w Westfalenhallen w Dortmundzie oraz 10. listopada w Katowickim Spodku.

Swoje początki wywodzi z Berlina. Początkowo odbywający się wyłącznie w Niemczech, obecnie również jedna z największych imprez muzycznych w Polsce (od 2000 r.), Rosji i na Węgrzech.

1991 uczestniczyło w nim około 5 tys. ludzi. W 1998 roku zgromadziła już 18 tys. fanów, w 1999 – 20 tys., a w 2000 – 22 tys.

Mayday w Polsce.

Cykliczna impreza muzyczna odbywająca się regularnie od 2000 roku w katowickim Spodku. Impreza od samego początku odbywa się 10 listopada jednocześnie gromadząc największe gwiazdy muzyki elektronicznej. Wybór miejsca podyktowany był warunkami powierzchniowymi oraz tym, że własnie na południu Polski najbardziej popularną odmianą muzyki klubowej jest gatunek propagowany przez muzyków związanych z Mayday.

Masowe imprezy w stylu techno,trance,house,electro


Love Parade - (pol. Parada Miłości) to największy, plenerowy festiwal muzyki elektronicznej. Festiwal ma charakter cykliczny i odbywa się co roku. Należy obok Mayday do najstarszych imprez. Organizowany w Berlinie. Na Paradzie gra się głównie muzykę taką jak: trance, house, techno, schranz oraz minimal. Organizowane są także imprezy wzorowane na berlińskiej w wielu miastach na całym świecie. Do charakterystycznych cech festiwalu należy jego forma, polegająca na przemarszu głównymi arteriami miasta do punktu docelowego festiwalu. Przemarszowi towarzyszą samochody ciężarowe, platformy, zapewniające nagłośnienie i oprawę świetlną.

Sama nazwa festiwalu wywodzi się od jego charakterystycznej formy, marszu – parady.


wtorek, 23 marca 2010

Gatunki muzyki elektronicznej

Ambient - gatunek muzyki elektronicznej, cechujący się odejściem od linearnie rozwijanej linii melodycznej, charakterystycznej dla klasycznej muzyki elektronicznej (Vangelis, Kitaro), na rzecz luźnej kompozycji plam dźwiękowych. Zazwyczaj poszczególne plamy są powiązane stale powtarzaną frazą elektronicznej perkusji, która organizuje utwór pod względem rytmicznym. O ile w innych rodzajach muzyki – od poważnej po punk rocka – osią konstrukcyjną utworu jest przebieg harmoniczny, to w muzyce ambient, utwór rozwija się głównie przez operowanie barwą dźwięku. Drugą podstawową techniką kompozytorską jest stosowanie stałego powtarzania krótkiej frazy melodycznej, która przy każdej repetycji jest minimalnie modyfikowana bądź wzbogacana. (zobacz minimalizm)

W przypadku obu tych technik efektem jest przesunięcie nacisku z następstwa dźwięków na ich brzmienie, stąd muzyka ambient jest postrzegana jako statyczna i znajdująca się poza czasem. Idealnie nadaje się więc do medytacji

Breakbeat – podgatunek muzyki elektronicznej, której charakterystycznym elementem są podziały rytmiczne inne niż 4/4 (w przeciwieństwie do występujących w muzyce house i trance).

Rytmy te również często wykorzystują synkopy i polirytmię, co wskazuje na ich związek z muzyką afrykańską lub afro-amerykańską. W Polsce popularność breakbeatu jest nadal mała, zależna od regionu (największą popularność breakbeat zyskał w Krakowie i Łodzi), choć polska scena muzyki elektronicznej dynamicznie się rozwija[potrzebne źródło].

Największy wpływ na rozwój tego gatunku miały zarówno amerykańskie odmiany imprezowego hip-hopu z Florydy (Miami Bass), jak i brytyjska scena oldschool rave (UK Breakbeat) [potrzebne źródło]. Doprowadziło to do powstania wielu podgatunków, z których najpopularniejsze są: Nuskool Breaks, Ragga Breaks, Electro Breaks, Hardcore Breaks oraz Progressive Breaks.

Drum and bass (powszechnie skracane do: drum'n'bass, drum&bass, DnB, d'n'b, dnb lub d&b) to jeden z gatunków muzyki elektronicznej. Cechuje się szybkim tempem, zwykle w granicach 160-180 uderzeń na minutę, synkopowaną linią perkusyjną i głębokim basem.

Obecnie produkowany drum and bass przeznaczony jest głównie do grania w klubach, chociaż istnieją nieliczne wydawnictwa wydające muzykę ukierunkowaną na domowych słuchaczy.

Electro – gatunek muzyki elektronicznej powstały w latach 80., kształtowany przez producentów funkowych i hip-hopowych.

Jednym z prekursorów gatunku electro jest Afrika Bambaataa, który wydał w 1982 r. jeden z obecnych klasyków tego gatunku, czyli Planet Rock, którym w późniejszym okresie inspirowało się większość artystów electro ze względu na jego nowatorską (jak na tamte czasy) linię perkusyjną i brzmienia, połączone z energicznym rapem ekipy Soul Sonic Force.

Dzisiejsze electro ma wiele rodzajów i podgatunków. Najbardziej popularnym i jednocześnie najbardziej nawiązującym do klasycznego brzmienia są miami bass oraz freestyle, którego najbardziej znani przedstawiciele to niemieccy artyści tacy jak Freestyle Project , Bubble J , czy Anthony Norris, reprezentujący najbardziej komercyjną odmianę freestyle, brzmieniowo nawiązującą do muzyki dance.

Z muzyką electro są często mylone style muzyki tanecznej takie jak breakbeat, electro house i nawet takie gatunki jak new rave czy rock elektroniczny.


House – gatunek muzyczny mający swe początki w muzyce disco lat 70. Określenie tej odmiany muzyki pochodzi od nazwy klubu Warehouse. Muzyka house charakteryzuje się tanecznym rytmem, śpiewanymi wstawkami i linią melodyczną opartą na brzmieniu klasycznych instrumentów w rodzaju skrzypiec, pianina, fortepianu a także gitary. Wśród remiksów istnieją wersje "dub", które charakteryzują się wysuniętą na pierwszy plan linią basową.

Techno - gatunek muzyki elektronicznej powstały w Detroit w latach 80. XX wieku. Ze względu na typowo elektroniczny charakter gatunku i dużą popularność na początku lat 90., nazwą techno bywa powszechnie mylnie określana całość elektronicznej muzyki tanecznej.

Techno to muzyka elektroniczna o jednostajnym, regularnym rytmie w metrum 4/4. Klasyczne techno posiada stosunkowo szybkie tempo około 130-140 uderzeń na minutę. Muzyka ta charakteryzuje się stosowaniem niemal wyłącznie syntetycznych bądź elektronicznie przetworzonych dźwięków, co odróżnia ją od muzyki house. Niektóre utwory techno posiadają melodie lub wyraziste warstwy basowe, jednak w odróżnieniu od wielu innych gatunków elektronicznej muzyki tanecznej te elementy nie są kluczowe dla gatunku. Muzyka techno, jako że jest przeznaczona przede wszystkim do grania w klubach, jest produkowana w taki sposób, aby miksowanie poszczególnych utworów ze sobą było łatwe: utwory są przeważnie całkowicie instrumentalne i rzadko posiadają rozbudowane partie wokalne, w odróżnieniu od takich gatunków jak house czy trance

Trance (ang. trans, uniesienie) – styl muzyki elektronicznej rozwinięty w latach 90. Trance charakteryzuje tempo pomiędzy 130, a 155 BPM, bazuje na rozwiniętej, czasem podniosłej, o charakterze hymnu melodii, rytmicznej linii basowej zwykle wspieranej wyższą, rozwiniętą, dynamiczną linią pomocniczą. Większość utworów charakteryzuje także tzw. breakdown, czyli fragment w środku utworu bez beatów.


Początki muzyki elektronicznej



Muzyka elektroniczna jest kontynuacją muzyki mechanicznej. Odziedziczyła po niej pragnienie znalezienia nie tylko samogrających, lecz także samo komponujących instrumentów. Pierwszy elektroniczny instrument, muzyczny telegraf, wynalazł Elisha Gray w 1876 roku. Kolejne dziesięciolecia przyniosły więcej podobnych wynalazków w tej dziedzinie (zobacz Kategoria:Elektrofony elektromechaniczne). Początkowo traktowane były one jako kuriozum i nie przywiązywano do nich większej wagi.

W 1907 Ferruccio Busoni opublikował esej "Szkic nowej estetyki w muzyce", w którym przewidział rozwój elektronicznych instrumentów muzycznych i ich wpływ na powstanie nowych kierunków w muzyce współczesnej. Dołożono do tego nową ideologię awangardy muzycznej, najlepiej wyrażoną w pochodzącym z 1912 manifestu Musica Futurista napisanego przez włoskiego poetę futurystę Filippo Marinettiego, który mówi: "Celem jest stworzenie muzycznej duszy mas pracujących, wielkich fabryk, kolei żelaznej, transatlantyckich liniowców, samochodów i samolotów, by połączyć wielkie tematy muzyczne z królestwem maszyn i zwycięskiej elektryczności". Muzyka elektroniczna od początku wpisała się w najbardziej awangardowe kierunki sztuki XX wieku.

Pierwszy koncert "muzyki futurystycznej" ("Art of Noises") odbył się w 1914 roku w Mediolanie. 12 czerwca 1926 odbyła się przez WRNY w Nowym Jorku radiowa transmisja pierwszego polifonicznego instrumentu elektronicznego Pianorad. Utwory z repertuaru klasycznego grał Ralph Christman.

W Paryżu w 1928 miała miejsce prezentacja instrumentu elektronicznego zwanego dynaphone. W czasie koncertu zagrano dwa utwory specjalnie skomponowane na ten instrument: Variations Caracteristique na sześć dynaphonów Ernesta Fromaigeata oraz Roses de Metal (belet) Arthura Honeggera.

W 1929 powstało pierwsze studio do nagrań muzyki elektronicznej Studiogesellschaft für Elektroakustische Musik w Darmstadcie w Niemczech, wykorzystujące instrumenty skonstruowane przez Jörga Magera, między innymi elektrophon.

W 1932 w czasie Wystawy Radiowej w Berlinie występowała Orkiestra Elektroniczna instytutu Heinricha Hertza, dająca średnio dziesięć koncertów dziennie. Każdy występ poprzedzony był prelekcją prof. Gustawa Leithausera. W skład orkiestry wchodziły: